“Beantwoord de vlaggengroet van die ellendeling, maar haal het niet in je hoofd om een kanon af te vuren!” sommeerde Thonnon nijdig.
Du’ville nam zijn steek af en zette hem daarna met een volle grijns weer op.
Thonnon beantwoorde stug de groet door hetzelfde te doen, draaide zich hierna direct om en liep vervolgens met driftige passen naar zijn kajuit terug.
Hij kookte van binnen van woede en wierp Du’ville in zijn gedachten de vreselijkste verwensingen toe.
Vanuit zijn kajuit volgde hij, onzichtbaar voor iedereen, de verdere verrichtingen van de kotter.
Sierlijk zette hij koers naar de inham van de lagune waar het schip binnen korte tijd langzaam achter de bergkam verdween.
Slechts een enkele maal was de top van de grote mast voor hem nog zichtbaar.
Met lede ogen zag hij het schip met z’n onverwachts geliefde vijanden verdwijnen.
Vanaf nu lag het lot van de Brightton’s in Du’ville’s handen en officieel gezien was zijn opdracht hierbij definitief ten einde.
Daarentegen was de opdracht die hij zichzelf gegeven had vanaf nu juist begonnen!
Maar goed, nu moest hij eerst maar weer heelhuids uit deze lagune zien te komen en daarna ongezien zijn thuisbasis zien te bereiken.
Met genoegen bedacht hij dat het nu nog slechts nog maar een kwestie van een paar dagen zou zijn voordat hij zijn eigen geliefde gezinnetje in zijn armen zou kunnen sluiten.
Dit verzachtte voor hem enigszins de pijn van dit ellendige afscheid en zijn machteloze gevoel van tekortkoming.
Hij ging naar zijn tafel terug om daar zijn onafgemaakte rapport af te schrijven voordat hij orders zou gaan geven om het schip zeilree te maken voor vertrek.
Het lag in de bedoeling om met het volgende tij uit deze schuilplaats weg te varen.
Als twee schepen tegelijk de inham zouden verlaten zou dit nog wel eens ongewenste aandacht kunnen trekken van dees of geen.
Opnieuw diep zuchtend doopte hij zijn goedkope veer in de inktpot en ging hij verder met het schrijven van zijn eindrapport.
Maar het schrijven wilde niet vlotten, omdat hij nog vele malen somber hoofdschuddend en in gedachten verzonken voor zich uit bleef zitten staren.
Zijn hart en gedachten dwaalden keer op keer weer af naar het diep tragische lot van de beide Brighttons.
Wat stond hen allemaal daar in Frankrijk te wachten?, wat was de bedoeling van dit alles?
En hoe zou het hen in de nabije, onzekere toekomst vergaan?
Dicht tegen elkaar aan gezeten in een smoezelige krappe kajuit vroegen ook William en zijn moeder zich af wat hen te wachten zou staan als ze eenmaal in Frankrijk mochten aan komen.
Hoelang zouden ze elkaar nog kunnen troosten, steunen en van elkaars aanwezigheid genieten?
En als ze daar zoals gezegd inderdaad van elkaar gescheiden gingen worden?, zouden ze elkaar daarna ooit nog weer terug zien?
Wat voor duister complot zat er achter hun geheimzinnige ontvoering?
Lees het allemaal in deel twee van deze trilogie, ….Met de dood voor ogen!
Einde deel 1
Sierlijk zette hij koers naar de inham van de lagune waar het schip binnen korte tijd langzaam achter de bergkam verdween.
Slechts een enkele maal was de top van de grote mast voor hem nog zichtbaar.
Met lede ogen zag hij het schip met z’n onverwachts geliefde vijanden verdwijnen.
Vanaf nu lag het lot van de Brightton’s in Du’ville’s handen en officieel gezien was zijn opdracht hierbij definitief ten einde.
Daarentegen was de opdracht die hij zichzelf gegeven had vanaf nu juist begonnen!
Maar goed, nu moest hij eerst maar weer heelhuids uit deze lagune zien te komen en daarna ongezien zijn thuisbasis zien te bereiken.
Met genoegen bedacht hij dat het nu nog slechts nog maar een kwestie van een paar dagen zou zijn voordat hij zijn eigen geliefde gezinnetje in zijn armen zou kunnen sluiten.
Dit verzachtte voor hem enigszins de pijn van dit ellendige afscheid en zijn machteloze gevoel van tekortkoming.
Hij ging naar zijn tafel terug om daar zijn onafgemaakte rapport af te schrijven voordat hij orders zou gaan geven om het schip zeilree te maken voor vertrek.
Het lag in de bedoeling om met het volgende tij uit deze schuilplaats weg te varen.
Als twee schepen tegelijk de inham zouden verlaten zou dit nog wel eens ongewenste aandacht kunnen trekken van dees of geen.
Opnieuw diep zuchtend doopte hij zijn goedkope veer in de inktpot en ging hij verder met het schrijven van zijn eindrapport.
Maar het schrijven wilde niet vlotten, omdat hij nog vele malen somber hoofdschuddend en in gedachten verzonken voor zich uit bleef zitten staren.
Zijn hart en gedachten dwaalden keer op keer weer af naar het diep tragische lot van de beide Brighttons.
Wat stond hen allemaal daar in Frankrijk te wachten?, wat was de bedoeling van dit alles?
En hoe zou het hen in de nabije, onzekere toekomst vergaan?
Dicht tegen elkaar aan gezeten in een smoezelige krappe kajuit vroegen ook William en zijn moeder zich af wat hen te wachten zou staan als ze eenmaal in Frankrijk mochten aan komen.
Hoelang zouden ze elkaar nog kunnen troosten, steunen en van elkaars aanwezigheid genieten?
En als ze daar zoals gezegd inderdaad van elkaar gescheiden gingen worden?, zouden ze elkaar daarna ooit nog weer terug zien?
Wat voor duister complot zat er achter hun geheimzinnige ontvoering?
Lees het allemaal in deel twee van deze trilogie, ….Met de dood voor ogen!
Einde deel 1
